معمولا در تعریف مدیریت یک اشتباهی رخ می دهد و آن این است که معمولا مدیریت را مترادف با رفیق بودن با تمام کسانی تعریف می کنند که با فرد کار می کند. در حقیقت این طرز تفکر دراغلب مواقع کارامد نیست. برخی مواقع ما با افرادی سر کار داریم که به اصطلاح کارکنان مشکل نامیده می شود. افرادی اغلب روی اعصاب مدیر هستند و برای مدیر به نوعی آزار دهنده هستند.

نحوه تعامل با این افراد اگر مشکل نباشد، قطعاً کار آسانی نخواهد بود مخصوصا زمانی که شما به اصطلاح حتی حاضر نیستید ریخت آنها را ببینید ولی مجبورید به دلایل مختلف با آنها کار کنید. نمونه این موارد را می توان در سازمانهای دولتی خودمان هم ببینیم. کارمندانی که مانند در مسجد هستند نه میشود آنرا سوزاند و نه می شود آنرا کَند و دور انداخت. با این همه می توان با استراتژی ها و راهکارهایی به نحوی به اداره آنها پرداخت.

در این زمینه خانم لیسا پتریلی مشاور مدیرتی و رهبری استراتژی هایی را مطرح کرده که مرور آنها قطعاً به اداره چنین کارکنانی کمک خواهد کرد.

همیشه برای من سوال بود و بارها مورد سوال قرار گرفته بودم که موقعی که کارمندی خطایی می کند چه کنیم و اینکه مثلا فلان برخورد را کردیم جواب نداد. بعد روش را عوض کردیم باز هم جواب نداد.
اغلب مدیران لااقل در ذهن خود شاید بارها و بارها این سوال رو پرسیده باشند که الان که کارمندم این اشتباه رو مرتکب شد چه کنم.
در بحث های منابع انسانی قانونی هست به اسم “قانون آتش سوزان” یا” قانون بخاری داغ”. حرف اصلی این اصل این است که هر خطایی شبیه به یک جسم داغ است. هرکسی به آن نزدیک شود می سوزد و این سوختن از شخصی به شخص دیگری تغییر نمی کند. یعنی به اندازه ای که به جسم داغ نزدیک شوید به همان اندازه میسوزید. ظاهراً اصل خیلی خوبی است. خب در واقع هم اصل خوبی است از این دیدگاه که با همه به مساوات برخورد شود ولی آیا هر کسی به جسم داغ نزدیک می شود باید بسوزد؟؟؟ استثنایی نمی توان قائل شد؟؟؟ برای هر خطایی باید شبیه جسم داغ برخورد کرد. پس کجا را بایستی برای نواوری و خلاقیت کارمند در نظر بگیریم؟؟؟

شاید شما هم مثل ما تجربه کرده باشید که بعضی روزها از قدرت و انرژی زیادی برخورداریم و قادر به انجام هر کاری هستیم و بعضی وقتها آنقدر خسته و بی رمق هستیم که از انجام کارهای ساده خود نیز رنجور می شویم، گاهی اوقات سرحال و شاداب هستیم و برعکس بعضی روزها بی دلیل کسل و بی حوصله هستیم و نیز در مورد قدرت ذهن ما نیز چنین است بعضی روزها خوب یاد می گیریم و حافظه خوبی داریم و اما در برخی مواقع کندذهن و تنبل می شویم ، براستی چرا چنین حالتی در ما رخ می دهد؟